W Bałtyku zalega kilkaset ton sieci widmo, czyli utraconych w czasie połowów sieci rybackich. To nie tylko ogromne źródło plastiku, ale również śmiertelna pułapka, która ciągle łowi ryby i ssaki morskie. Co roku do Bałtyku trafia nawet do 10 tys. takich sieci.
Czy Bałtyk ma szansę wyplątać się z sieci widmo?
Skąd sieci biorą się w morzu?
Ile zwierząt mogło przez nie zginąć?
I czy zatruwają nas mikroplastikiem?
Na te pytania odpowiada film dokumentalny Fundacji WWF „Widmo Bałtyku”.
Dokument opowiada o sieciach widmo z perspektywy osób, których codzienne życie jest związane z Bałtykiem.
Poznajemy rybaka, Pana Władka, który od 40 lat utrzymuje się z rybołówstwa, a jak sam przyznaje, nie wiedział jak wielkim problem są sieci widmo, grupę nurków, z narażeniem życia usuwających zaplątane sieci z wraków oraz Martę i Sylwię, specjalistki ds. ochrony ekosystemów morskichz Fundacji WWF, które szukają systemowego rozwiązania problemu.
Film „Widmo Bałtyku” to podsumowanie projektu Marelitt Baltic, w czasie którego przez trzy lata szukaliśmy i wyławialiśmy sieci widmo. Dzięki połączeniu sił udało nam się oczyścić morze aż z 25 ton starych sieci. Zainicjowany w 2016 roku, projekt Marelitt Baltic był jedną z pierwszych miedzynarodowych inicjatyw mających na celu opracowanie planu działania dla rozwiązania problemu zalegających w morzu sieci rybackich. Dzięki wspólnej pracy opracowalismy metodologie ograniczania wpływu zagubionych narzędzi połowowych. Stworzyliśmy również mapę Morza Bałtyckiego, na której widać, gdzie jeszcze sieci zalegają.
Podręcznik „The Baltic Sea Blueprint” opisuje metody wyszukiwania i znakowania sieci, recykling odpadów, przystosowanie infrastruktury portowej do odbierania zużytych sieci oraz optymalizacji kosztowej tych procesów.
Szukaj
